YEDİNCİ MÜHÜR

(...) Papaz evinde büyüyen bir çocuk, sahnelerin gerisindeki yaşam ve ölümle erkenden  tanışıklık kurar. Babam, cenaze,evlenme, vaftiz törenlerini yönetir, öğütler verir, vaazlar hazırlardı. Şeytan ilk tanışlardandı, çocuğun kişiliğinde ise onu kişileştirme zorunluluğu vardı. Büyülü fenerim işte bu sıra araya girdi. (…)

Bugün bile, çocuksu bir coşkuyla, gerçekte bir büyücü olduğumu hatırlatırım kendime; öyle ya, sinema insan gözünün aldanışı üstüne kurulmuştur. Hesabıma göre, bir saat film seyrettiğimde, yirmi yedi dakika tam bir karanlık içinde oturmuş oluyorum; yani çerçeveler arasındaki boşluklar. Ben bir film gösterdiğimde aldatma suçunu işlemiş oluyorum. İnsanın belli bir eksikliğinden yararlanmak üzere yapılmış bir aygıt kullanıyorum ben, seyircileri pek heyecanlı bir yoldan etkim altına almaya yarayacak bir aygıt: Onları güldürmemi, korkudan çığlık attırmamı, gülümsetmemi, peri masallarına inandırmamı, kızdırmamı, sarsmamı, büyülememi, derinden etkilememi ya da sıkıntıdan esnetmemi sağlayacak bir aygıt. Bu yüzden ben ya bir dolandırıcının biriyim, ya da, seyirci aldanmaya hazırsa, büyücüyüm. (…)

Benim için bir film, belirsiz bir şeyle başlar. Rastgele bir söz, ya da kısacık bir söyleşi, hiçbir özel durumla ilgisi olmayan dumanlı ama hoş bir olay(…) Bu gerçek bir öykü değil, bir ruh durumudur. (…)

Karmaşık bir doğum süreci olan film, benzerlerime, insanlara söylemek istediğim şeyleri söyleme yöntemimdir. Filmciyim ben, yazar değil.  (…)

***

Ingmar Bergman'ın kendi kaleminden bir önsözle açılıyor Yedinci Mühür. Bu iki kısmın ikisi de birbirinden güzel…Bilenler biliyordur da, bilmeyenler için filmin (senaryodan hareketle) felsefi, varoluşsal irdelemeleri çok hoş. Bir kere ölümle satranç oynayan şövalye bile başlı başına katmanlı bir seçim...

Senaryoyu okuduk, darısı filmini ve filmlerini izlemeye.

Kitabın adı: Yedinci Mühür ( Aynı adlı filmin senaryosu)

Yazarı: Ingmar Bergman

Yayınevi: İz yay.

Basım yılı: 2010

Çeviren: Turan Oflazoğlu