ŞIKIR ŞIKIR

                                                                               ŞIKIR ŞIKIR

Çocuğun kirpikli çocuk gözleri vardı.[1] Kahve içenlerin arasında kaybolup gitti. Sedirlerin gözü önünde. Kubbelerde Osmanlı kalem işleri, tezhipler orta yaşlı duruyordu. Çocuğu onlar da kandırmış olabilirler. Başı hep yukarılardaydı çünkü.

- Senin gözün zaten dışarıda. Biliyorum! Gidersen git. Vardır senin bir sevdiğin!

- Bari müşterilerin yanında bunu yapma Ömer, Allahın aşkına bari burada yapma!

Bu alçak, kaba kendirden yapma tabureler; renkleri kirlenmeye başlamış, oturmakla yıpranmış, lifleri sağdan soldan üçer beşer fırlamış.

Bu üzeri kilim desenli bezlerle örtülmüş, taburelere münasip sehpalar.

Bu yirmi metrekarelik kahvehane.

Köşelere saman yastıklı sedirler.

Bu üst kattaki tuvalet; birkaç basamaklık sallapati merdivenle çıkılan.

- Yine daldın tatlım.

- Dalmadım. Ne zaman şu adamı, yuvarlatılmış dudakları, kaşları gibi inceltilmiş sesiyle bir fincanı okumaya başlar duysam gözlerim kararıyor, kalbim sıkışıyor. Hesabı zor ödeyip çıkıyorum hemen. Kaç kere oldu bu.

- Cidden mi?

- Evet cidden.

- Kalkalım, başka bir yere gidelim o zaman.

- Gerek yok. Bakmıyor şu anda kimseninkine. Hem her yer aynı baksana:

- Hanımlar, kahvemiz çok güzel, odun ateşinde ve fincanda pişiyor. Falcımız da var.

- Kahve mi ? Yerimiz klimalı, buyurun.

- Kahvenin tam yerine geldiniz. Üst katta yerimiz var. Fal da bedava.

- Kahve tellalları. Baksana hepsi bir tür: olsa olsa on altı ile yirmi beş arası erkekler. Zayıf, kirli sakallı, tuhaf saçlı, spor giysili, tüylü bağırları açık... en çok da mimikleri. Hatta aslında o mimikleri. Uygun sıfat bulamadım bir türlü.

- Korkma bi' tanem. Ben yanındayım hep.

-Korku? Evet, korkuyorum onlardan. Fincanlar kırılacak diye de korkardım.... İki tane kaldı bana. Annemin çeyizinden. Bülbül yuvası kadar. İki hörpüm kahve ancak alır. Sırları hâlâ dökülmemiş. Evladiyelik. Evladiyelik... Yani evlatlara kalacak kadar uzun ömürlü... Tabakları yok ama. Onlar da atılmış takımın geri kalanı gibi. Dikkat ettim de kahve içmeye gelenlerin hepsi otuz yaş üstü. Daha genç görmedim hiç. Sonra nedir bu sesler, bu kalabalık? Şıkır şıkır insanlar, şıkır

- Ne düşünüyorsun? ... Tatlım? Ne düşünüyorsun?

- Şıkır şıkır...

- Şıkır şıkır?

-Duvarlar, camlar, sedirler, vitrinler, tabureler, gömlekler, buluzlar, pantolonlar, nike'lar, toms'lar, stiletto'lar, büstiyerler, ağaçlı dallar, dallardaki ülke bayrakları, yeşil yeşil yapraklar, kalem işleri, adına artık kimsenin sebil demediği sebiller, şadırvanın demir mızrak çitleri, almanca,danca, ingilizce, rusça, fransızca konuşmalar, daha pişmedi mi köfteler diye bağıran fıstık gibi ama zarif olmayan genç kadınlar, gece Süleyman'ın kız arkadaşını almak için yola çıkan ama varyantta kaza yapan delikanlılar,

- Anladım galiba. Yazıyorsun.

- Belki sonra yazarım. Ne güzel gülümsüyorsun. Senin gibi güzel gülen erkekleri de paranteze dahil ediyorum o halde.  Serçe kanadı gibi elleri olan ve güzel

- Güzel öpüşen erkekler, değil mi?

- Bak sen! Pekala. Baştan alalım: Şıkır şıkır... Böyle mısrası yok muydu bir şiirin?

- Hiş hişt eden bir öykü var ama şıkır şıkırı hatırlayamadım. Öpüşmeye dönsek?

- Dükkân sahibinin kocası çok kıskanç diyorum. Kadına kan yutturuyor.

- Ben sana asla öyle davranmam. Hep çok güzel öperim.

- Sedirlerin arasında kaybolan kız var ya, onların kızı, ana sınıfına başlayacaktı bu eylülde.

- Sana benzeyen bir kızımız olsun.

- Duydun mu beni? Kaybolan kız. Çocuk kirpikli çocuk. En son ben konuşmuşum onunla.

- Çok üzücü bir durum. Ne konuşmuştun onunla sevgilim?

- Ben büyüyünce asla evlenmeyeceğim demişti.

-Anne babası deminki gibi çok kavga ediyordu demek. Anlaşılır bir şey çocukcağızın tepkisi. Sen büyüyünce benimle evleneceksin ama, söz ver, tamam mı?

Çocuk kalem işlerinin içinde mavi bir göz olmuştu, kırpıştırıp duruyordu kirpiklerini. Hemen anladım onun olduğunu. Yerimi kimseye söyleme diye işaret etti gözüyle. Kızıl, lacivert, gök mavisi, yeşil; oklu mineler, taçbaharlar, tunalar, elibelindeler, fesleğenler[2]... buradan daha güzel bir yer olabilir miydi gidilecek? Çizgi filmler kadar güzeldi burası. Böyle böyle anlattı nazar boncuğu gibi sarkarak. Hep orada saklanamazsın ki diyecek oldum, büyüyünce ağırlığını kaldıramaz bu mavi  göz ve bu kubbe. Konuşamadım. 

- Cevap vermeyecek misin?

Şıkır şıkır duvarlar, camlar, sedirler, vitrinler, tabureler, gömlekler, buluzlar, pantolonlar, nike'lar, toms'lar, stiletto'lar, büstiyerler, ağaçlı dallar, dallardaki ülke bayrakları, yeşil yeşil yapraklar, kalem işleri, adına artık kimsenin sebil demediği sebiller, şadırvanın demir mızrak çitleri, almanca,danca, ingilizce, rusça, fransızca konuşmalar, daha pişmedi mi köfteler diye bağıran fıstık gibi ama zarif olmayan genç kadınlar, gece Süleyman'ın kız arkadaşını almak için yola çıkan ama varyantta kaza yapan delikanlılar, korkmuş kız çocukları, güzel öpen erkekler

---

[1] Füruzan, Özgürlük Atları

[2] Kalem işi desen adları