HERKES GELSİN, OTLARI BİÇİYORUZ

Kilit taşlı yolda ağaçlara, nehre, çitlere baka baka yürüdüm. Irmağın koyu yeşile boyalı çitleri üç metrede bir fenerle süslenmişti.

Kara, soğuğa rağmen insanlar dışarıda, ırmağın kenarındaydılar hep. Bu canlılığı özlemiştim. Gözlerimi kapatıp kendimi başka bir evrende bulmayı düşledim. Kafamdaki yerli ya da yersiz onca düşüncenin hepsini bir çukura gömmek

ve tasasız olmak istedim.

Mümkün mü bu ülkede?

Bak, işte bunu yapmayacaktım hani?

Bu yüzden işte bloga da yazı yazamadım ay boyunca. Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil demiş Fuzuli. İşte o hesap. Çoğunluğu hepimizin malumu olan ama ya bezdiğimiz ya da korktuğumuz için söyleyip yazamadığımız şeyler yüzünden.  Ve bunlar yetmezmiş gibi kendi kişisel sorunlarım.

Bu durumda yapılacak tek şey, anda yaşamayı öğrenmek.

Yazımın girişine dönüyorum. O anda çoğunlukla başardım ve tatilimin o kısmının tadını çıkardım. Kışın değil yazın gitseydiniz gibi birtakım ters seslere rağmen kafamda hiçbir şey belirlemeden. Nehir, kar, (Lüleburgaz'da hasta olup yapamadığım kartopu atışları da dahil buna) sevimli kafeler, şehir parkları, ördekler, onun benden benim ondan tırstığım erkek kuğu, dünya için küçük ama benim için büyük fırlamalıklar... Güzeldi. 

Şimdi daha iyi görüyorum ki mükemmelliyetçilik duygum da sandığımdan daha fazla yoruyormuş beni. Mükemmelliyetçilik an'da gerekli değil bana.

Bir şey daha netleşti kafamda: İnsan özünde kötü bir varlık. Dünya da o yüzden hep kötü ve öyle kalacak. İyiler aptallıkarına yansınlar(!)

Dün akşam tv'de rast gele dolaşıyordum. Bi' bk yok. Millet gibi netflix'e filan saramadım henüz. Trt müzikte türkü programı vardı ama türküler kötüydü. Yine de izledim biraz. Çocukluğumdan beri izlediğim iki türkücü. Yaşlanmışlar iyice. Bir an için böyle insanların hayatımızın bir parçası olduğunu hissettim. Ölüp gittiklerinde üzülüyoruz bu yüzden. En son Ayşen Gruda gitti değil mi? Neyse. Duayen türkücülerden birisi sanırım kendi eseriydi bir türkü okudu. Sevmedim fazla, ama nakarat şöyleydi:

İnsanoğlu bir hoş olmuş

Kalbi sanki bir taş olmuş

Bu dünyanın ipi kopmuş

Ayaklar şimdi baş olmuş.

Ne kadar doğru bilmiyorum ama "Eyvah, ahir zamana kaldık!" diye yazılıymış taa bir Mısır papirüsünde. Dedim ya bu dünya aslında hep böyle bir yermiş ama bazılarımız şaşılası bir saflıkla farkında değilmişiz:)

Ayfer Tunç da, Heceöykü'nün 91. sayısındaki röportajında böyle söylemiş. Keşke daha uzun bir söyleşi olsaymış o da...

2017 kasımından 2018 kasımına kadar, hatta aralığı da dahil etmeliyim, berbat bir zamandı benim için. Yine de şükür bu günü gösterene diyorum. Şükrettiğime kırgın ve kızgın olsam da onu yok sayamıyorum. Irmak boyunca yürürken bunu da düşünmüştüm: Allah var mı, varsa şu an kimin yanında? Lisa'nın, John'un, Cakunla'nın, İştar'ın? Kimin yanında?

Eva Demski'nin kalın bir romanını eve dönüşte bitirdim. Son sayfalarda şöyle yazılıydı:

"Çok sayıda kardeşle ve hep Tanrı huzurunda geçirilen bir çocukluk. Dünyayı kurtarma konusundaki anlaşılmaz yavaşlığıyla Tanrı'ya yardımcı olmak gerektiğini belki de çok erken yaşlarda düşünmüştü."

Blogu saran otları beraberce biçelim dostlar, ses verin bakalım:)

* Fotoğraflar Eskişehir'den.