HEPSİNİN KAHRAMAN OLMASI ŞART MIYDI YANİ

Saat çaldı

Tepesine vurdum, bugün de kelek çıkmıştı

Kan kırmızı günler azdı.

…

Boş kâğıdın başına kim oturacaktı benden sonra.

Kaç kadın gelmişti kaç kadın geçecekti.

Bıkmıştım artık bu kadın kahramanlardan

Hepsinin kahraman olması şart mıydı yani.

Biri olsun şiirinin kadını olamaz mıydı?

Ve sevgililer gününde kızgın bir suratla

Hareket çekerken çekilmiş fotoğrafımla

Şantaj yapıyordu bu kadınlar bana.

Kahretsindi onları Allah.

Boş ol. Boş ol. Boş ol.

En azından dört kadın alırdı şiirim daha.

(Kaza Anılar)

BÜYÜMÜŞ ÇOCUK ŞİİRİ

Artık büyü diyorlar bana

Ekmeğini salatanın suyuna banma

Ben artık büyüyüm Füsun

Zengin evlerinde Harry Potter oldum bu yaştan sonra

İstanbul'un kargaları İstanbul kadar kocaman

Bağırmak denen bir adam saltanatını kurmuş burada

Birçok şarkının ortasında yürürken İstiklal Caddesi

Tomtom Mahallesi'ne taşıyor beni

Ben yürümüyorum Füsun cadde yürüyor

Bir cadı olduğumu burdan anlıyorum

Hiçbir takım tutmuyorum, yıldızların takımından başka

Bilirsin işte erkekler büyükayı, kadınlar küçük cezve

Bugün bir harf girdi atmosferime, tutuştu ve yandı

Siyah bir gelinliğe benzeyecek bu şiir

Uzun kuyruklusundan

İmgelerle yer değiştiriyorum Füsun

Şiirin bir odasına üç yüz milyon vereceğim

Durmadan mazmunlara sürgün gidiyorum olmuyor böyle.

Cümle kapıların önünde kelimelerle beş taş oynuyorum.

Karanlık sokaklardan biraz korkuyorum

Ama korkmuyorum da esasında.

Pardon diyorum ayağıma bastığında dünya

Saçlarımın ucundan başlıyor artık kırılma

Kelimelerin tadına bakıyorum

Zehrinden korktuğum acı kelimeler yutuyorum yanlışlıkla.

Kahverengi bir delik açıyor sayfanın ortasında

Elimde tuttuğum sigara

Ucu olmayan dize yakışıyor şiire

***

Didem Madak, Pulbiber Mahallesi

113 sayfa.

Metis, Kasım 2012 basımı