İKİ ŞAİR İKİ ZAMAN

Kitaplık raflarını düzenlerken çok önceden okuduğum iki şiir kitabı elime geldi: Özdemir Asaf’ın Yalnızlık Paylaşılmaz (2001 basım) ve İbrahim Kiras’ın Gerçek Hayat (1997 basım)

İki şairin de bende başka kitapları yok. Dolayısıyla bu şairleri, kendime genelleyen bir yorumum yok. Ama ilk okuduğumda İbrahim Kiras’ın şiirlerini beğenmiş, Ö. Asaf’ınkilere ise ısınamamıştım.

İkinci okuyuşta ise Kiras’tan işaretlediğim şiir sayısı çok çok azaldı. Ö. Asaf’ın ise    –şiire yakışmadığını düşünsem de- kullandığı özdeyişlerin kimisi hoşuma gitti, bazı şiirlerin de sadece bazı kısımları. Demek ki zamanla beğenilerde –az ya da çok- farklılaşmalar olabiliyormuş. Bir kez daha kaydettik J

BİLDİĞİM

Sana bakmaktan

Onu göremiyorum.

Bilmiyorum bunda ne var.

Bunu ben anlamam,

Bir o var,

O anlar.

                            Ö. Asaf

DİYEK

Türkiye’de İstanbul ne ise,

İstanbul’da gece ne ise,

Gecede yürümek ne ise,

Yürürken düşünmek ne ise,

Seni unutmamacasına düşünmek ne ise,

Unutmamanın anlamı ne ise,

Seni sevmek ne ise,

Saklayayım,yok söyleyeyim derken

Birden aşka düşmek ne ise..

Her neyse.

                            Ö. Asaf

POET IS PRIEST

İnsan annesini sever ve tanrıya inanır

bir orta noktası yoktur dünyanın

garip şekiller çizilebilir

değişim bir yerde mutlaka gereklidir

su beyaz ama yalnız beyaz değil

yanında ötekiler var

yeryüzü dar dünya küçük mü neymiş

herkes sefertasını alsın

bozuk paralar hazır olsun diyorlar

sen mi konuşuyorsun kim konuşuyor

benim bildiklerimi de sen bilmiyorsun

ben boşlukları dolduruyorum

….

bazı boşluklar dolmuyor

üstünü çizdiğim yerler doğruymuş

mesela Türkiyeyi kimse sevmiyor

çünkü Ginsberg yalancının tekidir

(ama onca yalanı boşuna mı söyledi?)

sevgilini dağa kaldırmış haydut bile gelsin

ona da güleryüz göstereceksin

felsefesinden hareket ediliyor

ölü kırlangıçlar bulunuyor yolda

insan gülerken gömecek sevdiğini çukura

nasılsa her şey bir gök altında

bir gökyüzünde güleryüz gösterir

ışık kırılır..Toprak ağırdır..Su beyaz

başkası nereye kadar gitmişti

oraya kadar gösterdin bana

herkesin kendi elinde tuttuğu kâğıtları

yanındakine göstermeden okuması

zor biliyorsun ama ben bilmiyordum

nasıl duruyor yerli yerinde

diye bir soru sormuştuk bir kubbenin altında

belki kendime bakarak bir konuşsam

bir yerde sakallarıyla Fidel

bir yerde sakallarıyla İmam

ve Kaddafi rengi gözlerin senin

nereye doğru bakacaklar?

diye de sorulabilirdi

şimdi yalnız soruları kaldırsam

kendimi görebilirim yalnız

çığlıklar atarak geçen gençliğimi

bile bir yere kaldırıyor sorular

orada o var sen varsın

burada kendini ayıklayan ben

yine de kaçmıyorum

sığınacak bir yer de aramıyorum

bir hain var aramızda ona yer açıyorum

ne de olsa sonsuza kadar ihanete açığız

artık iyice anladım

insan yalnız annesini sever

ve tanrıya inanır yalnız.

                            İbrahim Kiras