BURADA NE İŞİM VAR?

Dergiden tanıdığım birkaç arkadaşı hafta başında aramıştım, bugün buluşur muyuz diye. İşlerimiz sarkabilir cuma akşamı tekrar haberleşelim demişlerdi. Hasılı kelam kimse müsait olamadı, geç olsun da güç olmasın dedim.

Belli bir yaştan sonra arkadaş edinmek genelde zordur,

ben ise çocukluğumdan beri yalnız sayılırım. Uzun yıllar önce birisi beni asosyal olarak nitelemişti, çok üzülmüştüm. Son 10 yıldır bir arkadaşımın da yönlendirmeleriyle, bilinçli adımlarla bunu değiştirmeye çalıştım. Artık eskisi kadar değilim ama insanın mayası neyse o galiba. Vıcık vıcık ilişkileri, yüze gülüp arkadan söylenenleri duydukça böylesi daha iyi diyorum, az ama öz olsun, fakat evlilik ve  şehir değiştirme, üzerine pandemi zaten az olan arkadaşlarımla arayı açtı maaalesef. Üzülüyorum ama ben her adım attığımda gecikiyor, kendi haline bırakmalıyım belki de bu konuyu.

 

Evlilik geç olunca, çocuk da olmayınca ailece görüşülecek arkadaşlar da olmuyor. Çocuklu insanlarla sohbet ederken eninde sonunda evlatlarını konuşuyorlar, hele iki anne yanyana gelmişse tamam :) Bir noktada ben de sıkılıyorum doğal olarak. Komşu edinmek, bu devirde o da bir lüks. Çocukluğumuzda vardı yine komşuluk ilişkileri. Ben her taşındığım evde bir bahaneyle karşı ya da yan komşumun kapısını çalıp tanışıyorum, eğer frekanslar tutarsa devam eder. Burada henüz yapamadım, yoktum zaten...

 

Dünya böyle bir zamandan geçiyor, modernizm, postmodernizm, insanın yalnızlaşması ve yabancılaşması, şu bu... sosyologlar uğraşsınlar, eninde sonunda insan yalnız, doğarken de, ölürken de... İkisi arasındaki zamanı nasıl geçirirsek o. İnsan kendi kayığını kendi çeker. Carpe diem söylemi, içi kurcalanmazsa boş bir söylem. Faniliğinin farkında olan biri carpe diem'i içselleştirebilir, bence zevki maksimize etmek değil bu, güzel bir manzara gördüğünde fotoğraf makinesine sarılmak yerine sadece oturup manzarayı bir güzel seyretmek gibi bir şey. Ve erteleme huyundan vazgeçmek mesela.... Ne yazık ki insan bazı şeyleri çok geç anlıyor. İnsanoğlunun bu "tekerleği yeniden icat etme" zorunluluğu beni sinir ediyor, yani illa yaşayarak öğrenmemiz gerekiyor her seferinde, ne kadar okursan oku, tecrübelileri dinlersen dinle, yok. Bazı şeyleri 25 yaşındayken "gerçekten" anlayabilmiş olsaydım mesela.

 

Ama şu "yabancılaşma" kısmı önemli. Ona değinecektim aslında, dün bir yazı yazmayı planlarken.  Bazı blog arkadaşlarımın yazılarını okuyunca karar vermiştim. (Bu yazı: https://cerenin-gunlugu.blogspot.com/2021/10/hayatm-bir-masa-sanki.html Yazının içinde iki blog yazısına link daha var, onları da okumuştum...) Bir anda kendi yaşamına, kendine yabancı hissetme durumu, yahu ben ne yapıyorum burada ve şimdi sorusunu sorma... Demek ki sadece bende olmuyormuş:)

 

Neyse, au revoir. Kursa gitmeden biraz bona çalışayım bari.