ANLIK

Beni sevdiğini söylediğinde, buna hemen inanacak durumdaydım. Başka zamanlar olsa, en azından, bu kadar kısa sürede mi, diye sorardım.

Dut yaprakları, bahçede, sarmalık olacak kadar irileştiğinde, yarım kilo kadar topladım. Yürek şeklindeki bu yaprakları sarması daha kolaydır. Daha çabuk pişer üstelik. Pişince, tatlı, koyu bir yeşil renk alırlar. Akşam, bunlardan bir tabak ona götürmeye karar vermiştim. Akşam üstü yola çıktım. Taksiyle beş dakikada varırdım yazıhanesine. Vardım.  Vardığımda, maksimum mini etekli bir kızıl saçlıyla öpüşüyordu. Göbek göbeğe, sıkıca. İyi manzaraydı hani.

“Orospu çocuğu” dedim kuvvetlice,bastırarak. Streç filmle kaplı tabağı elimde sıkıca tutuyordum. O piçin kursağına tek lokması girecek değildi. Sırtımı dönüp çıkacakken hırsımı alamayıp bir kez daha baktım arkaya ve yineledim.  Ölü anasına saygıyı düşünecek durumda değildim elbet.

Desenli, külotlu naylon çorabıyla daha bir parlayan bacaklar, önünden ayrılmıştı. Çıktım kapıdan. Ellerim titriyor, kafam da kaynıyordu muhtemelen. Arkamdan yetişip elini omzuma bastırdı: “Ne desen haklısın ama bir anlık bir şeydi bu, lütfen, akşam arayacağım seni, lütfen telefonu aç.”

Beni tanıma fırsatını kendisi için yaratmış oldu böylece: “Bu benimki bir anlık değildi, orospu çocuğu.”