Artık bıraktım....
Dün İnciraltında lagünde yemlenen filamingoları seyrederken öyle yavaştım ve huzurluydum ki... balıkçı tekneleri kıyıda, kara köpek gördüğü her kediye sataşmaya çalışıp hemen geri püskürtülüyor, kozmozlar açmış, minyatür deniz minareleri kıyıda gözüme çarpıyor... Bir çay içmek için oturduğumuzda bir şiir okuyorum ona. Bir de kendim için seçiyorum defterden... Serinleyince kaçıyoruz kıyıdan, evde anneme çay koy demişiz telefonda...
Sakinim...
Sonra insanlar (yakınım ve uzağım insanlar yapıyor bunu) gereksiz konuşup beni sinirlendiriyorlar, herkes kendi doğrusunu dayatmaya çalışıyor farkında olmasa da...
Sonra Bolu'daki yangını duyuyorum. Bahse girerim yangın merdiveni yoktu diyorum... Bahsi kazanıyorum.
Artık zenginler de yangın merdivensiz lüks bir otelde canından olabiliyorsa, kızılderili reisin sözü yakındır diye düşünüyorum, para da canı satın alamıyorsa, bu çürümüşlük her kesimden insana dokunuyorsa...
Sonra diyorum kendime, hani ben bırakmıştım bunları... filamingolara bakarken ne kadar mutluydum dün.
Her an "bir şey" yaşayabiliriz.. her an halden hale geçebiliriz. Robot olsaydık mekanizmayı kapatma, resetleme, durdurma gibi müdahaleler yapabilirdik ama kalbimiz, gözlerimiz var acıyı gören.
YanıtlaSilAnlıyorum seni... <3
Vallahi yoruldum şu son yirmi yılda:(
SilMerhabalar.
YanıtlaSilDün flamingolara bakarken, bir anlık mutluydunuz. Ama mutluluk öyle uzun sürmez maalesef. Bırakamazsınız, bıraktırmazlar... Biz bu ülkede tesadüfen yaşıyoruz. Ama bazıları var ki, hala bu söylemin ne demek istediğini bilmiyorlar, ya da bilmek istemiyorlar. Ne zaman bilecekler? Facia kapılarını çaldığın da bilecekler. Ama iş işten geçmiş olacak.
Selam ve saygılarımla.
Çok güzel özetlediniz. Bazen en yakınımızdakiler bile anlamıyor ya da anlamak istemiyor. Selamlar.
Sil