Bir ayın sonunda
vücudumun yeni durumuna alışmaya başladım. Biraz daha iyiyim. Iyi de olacağım.Kitabımın sevincini yeni yeni yaşamaya başladım.
Geçen hafta sonu, sağ olsunlar yayınevindeki arkadaşlarım bana bir sürpriz kutlama yaptılar. Derginin ofisindeydik. Orada bulunanlarla bir kutlama yapmış olduk pastayla:)
Yeğenlerim de sürpriz kutlama hediyesi yollamışlardı İzmir'deyken. Nasıl hoşuma gitti, ufak bir hediye bile insanın gönlünü nasıl alıyor...
Uzun zamandır kendime hediye almadığımı fark ettim.
Benim jenerasyonum bilir, bizde maddi manevi bir temkinlilik illeti vardır yakamızdan düşmeyen. Necatigil'in o güzelim şiiri nasil da anlatır, Sevgilerde şiiri... hep bir ertelemedir hayat kendimize gelince.
Öyle olmasın.
Kendime hediye aldım, en büyük hediyeyi ise değişerek veriyorum.
Au revoir canlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Ölümü görün yazın bir şeyler, üşenmeyin.
E, üşenmeyin dedik ya:)