Nereden başlasam bilemiyorum.
Böyle durumlarda yazının başına oturmadan önceki birkaç şeyi yazmak işe yarar genelde.
Kahve yapalım mı dedi evin beyi, yap dedim. Epey yorulmuşum, çalışma odasında yere oturdum. Minder gibi bir şey yaptım altıma, sırtıma da bir yastık.
Masayı tatil ettim. Laptopu çektim dizlerime... Kahve de geldi, ne lüks...gerçekten, şükür bahsini kapatmıyorum.Sıkılıyorum. Burada hiç arkadaşım yok. Yayınevine gider gelirim, sergilerdi, kurslardı,söyleşilerdi, entellikti dantellikti derken yeni arkadaşlıklar da kurarım dedim, ama pandemi hepsini sildi süpürdü. Sosyal medya üzerinden de olmuyor, yeni tanıdığım insanlar sonuçta, eskilerle bile sık yazışmazken... Telefonda da nadiren uzun uzun konuşurum. Aslına bakarsak asosyal bile sayılırdım eskiden (belki halen öyleyim?), kolay açılmayan biriyim, kendime bile.
Üniversitedeyken sonradan arkadaşlık kurduğum bir çok kimse senin böyle sıcak biri olduğunu sanmamıştık demişti. Unutmuyorum hiç. Evin, sülalenin ve okulun akıllı ve hanım hanımcık kızı idim. Şimdiden bakınca bunların hiçbirini artı değer olarak görmüyorum. O zaman da bir şeyin farkında değilsin zaten, çocuksun.
Bir de şu var, karşı taraflar niye beni aramıyor? Onlar da mesafeli sanıyorlarsa ilk adımı atmam gerekir herhalde. Sonuçta bazı şeyleri denemeden bilemezsin...
Kahve de soğudu, zaten şekersiz içmeye alışmadım.
Not: Yazımı yayınlamadan önce açtım telefonu konuştum sevdiğim insanlarla... Ne kadar dolmuşum...
Artık yeni bir çağa girdik maalesef Narda. Klasik arkadaşlık aktivitelerinin yerini siber şeyler çoktan aldı. Herkes kabuğuna çekildi,sapiens yavaş yavaş tarih sahnesinden çekiliyor.
YanıtlaSilsen benden de karamsarsın :)
Silgirdik girmesine de şöyle bir can simidi olması lazım benim gibi "eski moda kafalar" için...
Ben bu tür şeylere küçük mutluluklar diyorum. Yaşantımızı nasıl da dolduruyorlar. Dilerim küçük mutluluklarınız hiç eksilmesin.
YanıtlaSilSevgiyle.
Uzun ömürler diliyorum. İnanın hiç üşenmedim.(Şimdi okudum.)
Aslında mutlu bir hayat küçük, kısa anların toplamı galiba.
SilTeşekkürler üşenmediğiniz için:)
merhaba:)
YanıtlaSilbu çağın olumsuz getirilerinden biri oldu o yalnızlık hissi..
yeni dostluklar konusunda bende temkinliyim belli bir zaman vermek gerekiyor sanırım ama eski dostlar iyidir:)
sevgiler..
Zamanında enerjimiz varken kurup test ettiğimiz dostluklar... neyse, öyle ya da böyle kendimize yetiyoruz:)
SilBen eskiden pek aramazdım, sonradan sonraya bir açıldım. İyi ki eski tanışlarımız var, halden anlayan daha çok onlar bence. Yeniler için daha çok efor harcamak lazım, o da şu dönemde zor :(
YanıtlaSilEski dostların da her biri bir yerde, o da şansızlık bence. Ben de birkaç yıl öncesine kadar çok düşünmezdim. Pandemi tüm planlarımı altüst edince biraz içlendim galiba:)
SilAl benden de o kadar..Olmadı bu garip dönem,sanalda yaşanan dünya..
YanıtlaSilBen de hiç alışamadım, alışamayacağım da..
sosyal medyada her şey bak-geç. Normal değil bu. Çoğu zaman burada ne işim var diyorum sosyal medya kullanırken.
SilBütün dünya enteresan bir yıl yaşadık hala da yaşıyoruz, bu sene yalnızlığın dibine vuranlardan biriyim inanır mısın? Zaten severdim her halükarda yalnızlığı ama böylesi...Bu hanım hanımcık olmayı kim belletti bize kuzum...Sevmediğim bir yıl, bitsin bile diyemiyorum ya korkuyorsam 2021'den daha gelmeden. Nerelerdesin onu da bilmiyorum, ben trakyaya döndüm yeniden, belli etmiyorum ama sanki burada da kalıcı değilim gibisinden...
YanıtlaSilDepremde açık alanda bekleşirken birileri konuşuyordu, 2 ay daha ölmezsek 2020'yi kapatacağım diyordu biri. Arkadaşı da 2021'in daha kötü olmayacağı ne malum demişti. Düşüncesi bile bunaltıyor.
YanıtlaSilBurgaz'dan geçen sene taşındık Eylemcim, Ankara'dayız artık.