İzmir'den Ayrılmak Zor Geliyor

 Depremden sonra 3-4 gün kendime gelemedim. Halen de gecenin bir vakti -hangi öküzlerse- güm diye dış kapının çarpılması, yoldan geçen otobüs yüzünden titreyen koltukla ürperiyor, deprem mi diye etrafa bakıyorum...

Annem beni yalnız bırakma

dediği için onunla kaldım hep. Zaten görmek istediğim arkadaşlarım da deprem yüzünden telaşlıydılar, kiminin ofisi, kiminin kızının evi hasar görmüş. Onların da başı kalabalıktı zaten.

Hasılı kelam nasipse yarın Ankara yolcusuyum.

Bugün annemi alıp İnciraltı kent ormanina götürdüm. Hava o kadar güzel, dalgalarıyla deniz o kadar güzeldi ki... Biraz yürüdük, biraz oturduk, ben biraz taş sektirdim...

İyi geldi.

Annem resmi olarak 81 yaşında. Allah başımızdan eksik etmesin, sağlık versin ona.  İnatçı hatun yalnız, evimde rahatım, bırakmam burayı diyor, gelmiyor yanımıza:(

Evvelki gün de çocukken oturduğumuz, oynadığımız yerleri biraz dolaşayım dedim. Tabii anneyi yıpratmamak için fazla dolaşamadım.

Of,of, resmen yaşlanıyoruz.

Çocukken bu kiremitlerin üzerine oturur, bütün apartman, karşıdaki açık hava sinemasında oynayan filmi seyrederdik. Şimdi bayrağın asılı olduğu karşı apartmanın yerindeydi sinema...