BERBAT BİR YARIYIL TATİLİNDEN SONRA

Öncellikle baş sağlığı dileyen yorum sahibi arkadaşlarıma  teşekkür ederim. Sağ olunuz.

Tatilden önce de çok iyi durumda olmayan ruh halim, İzmir'e varışımızın ikinci akşamında ablamın vefat haberini almamla tepetaklak oldu. O kadar kötü oldum ki cenaze evine bile ancak iki kez gittim... Mevlütte başıma onun bir örtüsünü vermişler, nasıl zoruma gitti...

Kalp hastalığı vardı, acil ameliyat dedikleri halde yıllardır bekletmişti ameliyatını. Korkuyorum diyordu. Ben bilmiyordum durumunun bu kadar ciddi olduğunu... 

Ablam, en büyük amcamın kızıydı. 53 yaşındaymış. Hep genç gösterirdi... Çok yakın değilsek de uzak da değildik...Evlerimiz yakındı, annemin elinde büyüdüğü için annem nazlanırdı ona gelmiyorsun diye, uğrardı, annem çağırırdı en çok...

Büyük oğlu evlenmişti, torunu olduğu için nasıl seviniyordu. Bir de ele güne karşı şu evi yaptıralım derdi enişteme, düğünden önce....Mutfağı yapıldığında nasıl sevinmişti.Yıllar yıllar sonra bir yeni mutfak. Ah ablacım, sen de çok yokluk çekenler kervanında oldun, zengin babana rağmen...O baba ki ikinci evliliğiyle seni unuttu...

Neyse, mühim değil bunlar, artık değil. O evde, eşyaların arasında dolanmayacak artık.

Hepimiz bir gün öleceğiz, gerçekten, ben de bir gün... Bazı şeyleri kabul etmek, anlamak zamanla oluyor, kayıplarla demek ki.

Hastalandım.

Fena oldum İzmir'de.

(Şimdi bunları yazarken de kötü oldum.)

Dün doktora gittim nedir bu boğazlarım bir aydır ağrıyor, iyileşmiyor? Baktı, muayene etti asistanıyla. Enfeksiyon yok. Stresli biri misiniz? Mide ekşimeleriniz var mı?

Ohooo, stres mi? Bu ara benden sorulur. Reflü tedavisi görüyorum bir aydır da. Dedim.

Doktorun yanından çıkarken kocaman bir oh çekip şükrettim. Adağım vardı bir de. Öyle yüklemişim, yüklenmişim... 

Ama sonunda insan kendine sahip çıkmak zorunda, hastalanarak bunu öğrendim. Belki bundan sonra bir çok konuda duygusuzlaşmam gerekse de başka yolu yok gibi. Elimizin  ermediği, düzeltemeyeceğimiz onca şey varken.

Yanılıyor muyum?