ŞİMDİ AŞK EBEDİYYEN DEĞİŞİR

Uf oldum sayın seyirciler...

Tek kelimeyle çarpıldım....


Ne yazsam buradan sonra diye düşünüyorum şimdi...

Bir yandan çarpıldım, bir yandan hızla çevirdim sayfaları...

Aşk'ın her boyutu, kadın olmanın her boyutu var bu şiirlerde. Arzu, şehvet, inat, çatışma, çarpışma, dövüşme, ego, ayrılık, gurur, gurursuzluk, karşılıksızlık... ne olabilirse hepsi... Ama nasıl yazılır böyle şiirler? .....

" harcın mıydı ben istemesem bu şiirden bir muhatap çıkarman"    

DOZUNDA

hiçbir şey sonsuza kadar sürmesin- rica ederim

bir afet sersin leşimizi, bir kaza hazin, bir suç aleti

seni öldürsün mesela - çok ağlayabilirim kimseye göstermeden

tedirgin etmeden -kenarda durmayı

durduğum kadar dik ve itham etmeden bakmayı

gözlerin ta içinden bilirim neymiş güzergahı

tam on ikiye vurdu şaibeli saatlerde durdu medet istemeyen gururdu

tahriş ettin tahdit ettin ve tereddüt etmedin mideme sapladığın ağrıda

şimdi iki büklüm kıvranırken - acı değil felaket hiç-

dünya biteviye ve hiç soğumuyor cesedim

her şey bu kadar aynı olmak zorunda değil

bu omuzlarım bu kadarını tartmayabilir

şöyle soralım bir soruyu

kim sevmez yaralı bir yırtıcıyı?

düşer mi balkonuma yaralı bir kartal?

ve ben sarar mıyım hiç, kendi açmadığım yarayı?

durup güneye bakan camın önünde ışıklarında şehrin

elimdeki ipi bin kere düğümler bin kez koparırım tırnaklarımı

başlamayan bitmez, uyanıksan düş, bir şehirden diğeri görülmez

evler işaretlenmez kapılar kilitlenmeli aşk içeride bir yerde mi

kimse bilmez: aşk bitmez gün biter gece

aydınlığa erer işte güneş!

bu ben değilim zaten emma söylemiyor o şarkıyı

fakat yakabilirdim

sana seninle yanan büyük bir ateş

bu benim işte! Tanıdığın kadınların

hulasası - kestirmeden gidilen bir semt

istemeden çekilen tetik

kana basılmış parmak

bu benim kavgasından aşikar

tutkusundan bir savaş kendinden iki düşman çıkaran

kendine saldırırmış barışta savaşçı kişi Nietzche'ye sorarsan

sense ömrünce her yerde

beni ikiye bölmenden tanınabilirsin

beni küçültür mü arzunu ifşa edişin

kollarımı unutmuştum on yıl önce bilmezsin

kollarımı buldum bir atıkta bir yığında yüz metrede boğul

madan bu basınçtan ölebilirim

ben ölebilirim ama sen çak çak

ben kendimi haplara sen çiviyi o masaya

huzursuz zihnimi gömebilmem kendimi bir duvara

duvarda canlı bir hayvan tik tak

beni öldürecek bu hiç olmak hiçin olmak buhiç

Türk edebiyatı diyorum girdaba Türk şiirinin müşfik kolları

birbirine kavuşmaz müsteşriklerse hiç anlamaz hiç anlamaz

hiç anlamaz bu suyun ötekinden farkını

ne gelmiş ne ertelenmiş sorular... sorular...

her şey bitmiş olur sen gelmiş gitmiş olursun faraza

burada yas başlayacak bütün sesleri sustur

beni duy bir kere duy lütfen duy

ordasın... yakınımda... ama  ben kaybettim

ezelden değil birkaç günde

sesimi...

ince ince kurmadıysam can havlindendi

yollar daha uzun ve yağmur yıkadıkça parlayan asfalt

erkekler giderek daha genç ve yağız hangisinde dursam

senle sevişiyorumdur onu kaldırıp baksam

oysa ben gözü açık öpüşebilen kadın demektim

kayıp ankara dilinde

sevişmediğini bir ölünün

toprakla dolduğunda ağzı ve gözleri toprakla

yastığı kumdan yorganı kumdan

            kuşlar konmayacak ipte çarşaflarına

            kan mı şarap mı bacaklarından akan

bu dumanla dudağına bu acı tadı

açıkları kapatmak için yetmeyecek

            dozunda

            bir kadın ve bir erkek olmak

****

  KAPI AÇIK

bütün teferruata dikkat ederek

                        bağlanmak tesadüfe

hatta kalmak alaşağı etmek adını

çakıl taşı çamurda izler plakalarda harfler

            bana senden

            bahsetmiyor bana senden

bahseden tek bir şey yok

            iki kavak konuşuyor

            yok içinde sen

            yerin sıcak mı darda mısın

            anlaşılmıyor

iyi miyim sormuyorsun ama kapı

                        hâlâ açık

kapı açık

            kolu kırık içerde yoksun

aşağıda kayıp bir ruh bulmuşum

            küçük bir kızın gün be gün

kimseye söylemeden tuttuğu

suçluyu, her gün kapıdan çıktıkça - kapı o kapı değil

suçluyu, ayakkabılarını giyerken tararken saçlarını

                                               kırmızı bir tarakla

suçluyu, altına kaçırırken

yastığının üstünde bulduğu

bak bu mektuplar elimdeki, cebimde anahtarlar

ama kapı zaten açık değil mi ya

ve ben aşk için düelloda kaybedenin kızıyım

kaybeden ölmeyendir kızı dul değil

                                   -kızı derken gerçekten kızı değil

Onunkisi, sevdiği, seviştiği, uğrunda belaya girdiği

Ve kapı ardına kadar açık olsa ne fark eder

                                   İçerde yoksun

kapı

            rüzgarda salınan bir yapraktır

tutturulmuş bir topluiğneyle- bir paraşütle

            her an çıkabilir

raylardan tren hızla

tünelden bir kaplan, korkudan çatlar çocuk,

                        savaş başlayabilir

sözler unutulur kapılar çat diye surata

hey, ama ne fark eder elimdeki anahtar

            bu da senin olan bir kapı

                        açılmış dağılmış boyasız

sen onu aşklarına dekor yapmışsın

kapıyla duvar arasında bir kere

                        almışsın bir canı

onu yakalım derdim biraz ısınmak için

bak ben ortada açıktayım açık suça darda uçta

melamette yağmurda karda aç değil ama açıkta

                        şiirsel bir terörizmin faili

bir işaretinpeşinden gittiğim için

sendeki izi takip ederek, belli belirsiz

şimdi ortada saunmasız ve çıplak

sadece senin sözlerini giyinip kuşanarak

                                               ısınıyordum

            beni siperden çıkaran sendin

            toslamadan önce

                                               egonun barikatına

            koy bakalım yeniden bu mermiyi kovana

şimdi başım

            isteyerek

arzudan eğik

beni tutan o deniz

            seni korkutan

başımı yeniden kaldıran da

            onu tutan dik

            tek bakışla

            kadın olduğumu bulduran

ve beni kabulden savaşa

taşıyan benden bir lanet

            çıkaran sen

kapat şu kahrolası kapını

            ışığını söndür

tek şüphelisin

kendi izini yok etmişsen değilsen bile katilsin

********