HOŞUMUZA GİDEN GÜZEL OLANDIR

Böyle diyor felsefeye giriş kitabında.

Şu hoşlaşma meselesini daha irdeleyemedim ama güzel şeyler ekleyeceğim şimdi buraya.

Konak'taki Devlet Resim ve Heykel Müzesi'nin yeri çok işlek bir noktada. Ulaşım kolay. Girişler ücretsiz de. Böyle olunca o taraflara yolunuz düştüğünde hemen uğrayıverip neler varmış görebiliyorsunuz.

Bu hafta, yine içeriğinden habersiz olarak uğradığım iki sergi birden vardı. Sürpriz ise her geldiğimde kapalı olan üçüncü katın açık olmasıydı. "Müze diye niye diyorlar buraya?" sorumun cevabını da almış oldum. Meğer bu katta Şeker Ahmet Paşa'dan Halil Paşa'ya, Balkan Naci İslimyeli, Ruzin Gerçin, Hikmet Onat, İbrahim Çallı, Avni Lifij'den Namık İsmail'e, Feyhaman Duran, Şeref Akdik, Zeki Faik İzer, Cemal Tollu, Fahr El Nisa Zeyd'den Bedri Eyüboğlu'na, Sabri Berkel, Vedat Mavitan'dan Nuri İyem'e ve daha birçok isme kadar Türkiye'nin en önemli ressamlarının eserleri varmış.

Fotoğraf çekmek yasak kuralına uydum ama bir dahakine en sevdiklerimin fotoğrafını çaktırmadan çekebilirim. Özellikle Sabri Berkel, Vedat Mavitan, İbrahim Balaban, Nedim Günsür ve Turgut Atalay'ın eserlerinin. (Ruzin Gerçin'in ise özel bir anısı var bende.)

Sabri Berkel'in denize bakan bir odayı ve balkonunu sıcak renklerle ama özel bir soyutlamayla resmettiği tablosu... geriden bakıldıkça tablonun güzelliği ortaya çıkıyor. Ana hatlarıyla resmedilmiş, ilk bakışta kübikmiş gibi duran resim dikkatli bakınca size kaba bir soyutlama olmadığını gösteriyor.

Vedat Mavitan'ın mavi ve gri ile soğuk resmettiği soyut tablosunda, tuvaldeki farklı doku oluşumları ve kompozisyon insanı birden kendine çekiyor. Görmelisiniz.

İbrahim Balaban'ın çini ya da minyatür figürleriymiş gibi duran soyut insan figürleriyle işlediği canlılık ve neşe duygusunu veren eseri... Yeşil, mavi ve beyazın uyumu...

Turgut Atalay'ın, arkası bize dönük balıkçısı ise garip bir devinimle salonun içinde yaşıyormuş hissi uyandırdı bende. Biraz dikkatli bakınca ressamın resmi oturarak yaptığını, ayaktaki bu balıkçı figürünün tabloyu aştığı hissini bu perspektife borçlu olduğumu anladım. Büyük keşif benim için :)

Nedim Günsür'ün  kaba bir tabirle bir simit satıcısını resmettiği eserini ise görmeyenlere anlatmam zor. Vücudun değişik kısımlarının farklı yakınlıklardan çizilmesiyle öne çıkarılan vurguyu (duyguyu) mesela...

Bu kattaki çalışmaların ezici çoğunluğu yağlıboya idi. Taş baskıları ayırt edebildim. Birkaç tane de karışık teknik vardı ama çözemedim :)

Tekrar tekrar gidilip görülmesi gereken bir  seçkiye ev sahipliği yapıyor bu kat.

Alt katlarda ise Bilge Göksel'in yağlıboya çalışmaları ile Grup Eskiiz adı altında birleşen birkaç sanatçının gelenkeselden yola çıkarak tasarladıkları işler vardı. Bu grupta  minyatürden çiniye, masklardan karışık teknik işlere hoş tasarımlar vardı. Özellikle Serdar Yörük, Polat Canpolat ve  Aslı Canpolat'ın eserleri hoşuma gitti. Geleneksel temelin üzerine çıkılan modern katlar hoş olmuş, sırıtmamış.

Beğendiğim çalışmaların resmini çektim, sırf sizin için katlandım bu eziyete, kıymetimi bilin ona göre :)

Bu arada arkadaşım Şebnem Önem'in, tezhip ve minyatür ağırlıklı ikinci kişisel sergisinden seçtiklerim de en sonda.

Bilge Yörük'ün kedileri ve geniş lekelerle çalıştığı kimi manzara resimleri...

Grup Eskiiz'in çalışmalarından:

Arkadaşımın özgün tasarım çalışmalarından :