10- 11 Nisan

 

Dün kafamı toplamak için kısa bir yürüyüş sonrası trene atlayıp Cebeci'ye geldim. Buradaki uğrak yerim Figen kafeye.

Dünya ve ülke olaylarıyla durup durup sarsılan zihnimi ve ruhumu -yine- içine düştüğü bu sallantıdan kurtarmak ve kendimi bir yere sabitlemek için zamanın acıyla ve tecrübelerle yoğurduğu bilgelerden süzdüğüm cümlelere geri dönüyorum.

Onları çok sık tekrarlamam ve unutmamam gerek, yoksa insanların bu çılgınlıklarına, bu zalimliklerine dayanmak mümkün olmayabilir.

Salep istiyorum garson kızdan. Caddeye doğru oturuyorum, trafik akıp gidiyor, kafede her zamanki gibi güzel müzikler çalıyor, içerisi kalabalık, yurtiçi kargo kıyafetiyle bir kurye, elindeki buharlar çıkartan karton bardaktan bir yudum alarak yürüyor. Bir yerlerde insanlar zulme uğruyor ama hayat devam ediyor. Böyle bir hayatı yaşamak da aslında çok acıklı.

Benim gibilerin içindeki boşunalık duygusunu artırıyor şu dünya. Bütün bunlara rağmen yaşamak, yazmak… Füsun Akatlı nasıl yazmıştı: “… yazarak hayatı sindirilebilen ruhlar.”  Bunun gibiydi galiba. Clarissa Estes’in şu sözüne rastlıyorum defterimde:

 Acı çeken dünyanın çığlıklarına mütemadiyen tek bir kişi yanıt veremez. Feri kesilir.

Ve devamında bir sürü başka düşünceler.

Aylardır üzerimdeki tuhaf kılıf biraz yırtılmış gibi. Soğuk ama güneşli havada yürümeye karar veriyorum. 130 liralık salebin parasını ödedikten sonra Kurtuluş Parkına doğru ilerliyorum. Yarın kar beklendiğine inanamıyor insan.

Yarını bırak diyorum kendime. Şimdi şimdi şimdi.

Dönüşte eşim beni istasyonda bekle, eve birlikte dönelim diyor telefonda.  Soğuk ama mecbur bekliyorum onu. Sihirbaz gibi birden çiçekleri çıkartıyor önüme. Cerbereleri görünce nasıl yüzüm aydınlandı.  

….

Bugün kar… Okulların tatil olacağını gece ani bir haberle öğreniyoruz. Kardeşim ve ailesi bizde. Doğum günümü kutlamaya gelmişler canlarım benim. Diyorum ki artık kadının 45’ten yukarıya çıkmadığı yaşlara geldim. Gülüşüyoruz. Erken kalkıyorlar yarın çocukların okulları var diye. Yolda haber alınca bize de haber veriyorlar, bir öğretmen de bizim evde var çünkü.

Sabah erkenden uyandım, her yer kar...  11 nisandayız, onca güneşli günden, kısa kollularla gezilen günlerden sonra kar ... Olsun bakalım... Kahveye çağırdığım komşumun minik çocukları da geldiler. Hep beraber parka indik sonra. Hayatımdaki üçüncü karadan adamımı yaptım. Tıpkı öncekiler gibi 15 santimlik cüce bir şey oldu ama olsun. Çam ağaçlarının üzerinde biriken karları seyrettim. Yaprakları üzerime silkeledim çocuklar oynarken. Ayrıldım onları cıvıl cıvıl çocukla dolmuş parkta bırakıp. Cevaplamam gereken bir mail var, hadi iş başına derken içimde garip bir duygu…

Bill Nigh’ın oynadığı Yaşamak diye bir film var. Filmin son sahnesinde, karlı bir akşam, çocuk parkındaki salıncakta sallanarak bir şarkı söyler Bill Nigh.

İşte onu düşünün ve bu yazı da böyle bitsin.

Hayır, böyle bitmesin. Dışarıda pırıl pırıl bir güneş açtı çünkü.