GEÇTİ GEÇECEK..

 Bir önceki yazımda maddi manevi sıkıntılarımdan bahsetmiş, yazıyı düzenleyeyim derken başlık hariç her şeyi silivermiştim. 

Baktım uzun laf cahil işi, boylesinde hikmet vardır belki deyip öylece bırakmıştım.

Insan olanın derdi bitmiyor, bunu anladım. Ama kabullenmek zor:))

Bugün kısa da olsa koştum. Uzun zamandır içimdeki koşma arzum, bel ağrılarım.sebebiyle mecburiyete dönüştü... 

Çocukken spora alıştırılmamış olmamıza halen üzülüp dururum. Şimdi de geç değil belki ama spor yapmak için değil sağlık için artık amaç...

Bazen hayat çekilmez bir şey oluyor, onca yeşilin, baharın, dalın, güzel haberlerin içinde bile... 

Yeknesaklığın işi mi bu diye düşünüyorum bazen. Ama yeknesaklık kötü şeylerle bozulmasın lütfen...

Geçen cumartesi akrabalarımdan birini ziyaret ettik annemle. O da annemin akranı. Yakınımız, canımız... Sohbetin bir yerinde, tıpkı annem gibi, hayat boşmuş, her şey boşmuş, dedi kısık sesiyle.

Hayatlarını, evlerine ve çocuklarına adayan her anadolu kadını gibi, onca çırpınmanın sonucunda arayıp sormayan çocuklarla, eşini kaybetmenin yalnizliği ve yaşliliğin hastalıklarıyla başbaşa kalmak.... 

Kendi başına, dilediğimiz gibibir hayat yaşasak da son anda biz de böyle mi diyeceğiz: Hayat boşmuş. 

?

Hayatı yaşamak için beklerseniz o hayat değildir gibi bir cümle hatırlıyorum. 

Kendi elinize almadığınız, cesaret gösterip kararlar almadığınız bir hayat da sizin değildir demişti biri de.

Çok bilmişler, hıh.